subtitel: is winnen belangrijker dan meedoen?
Tot mijn eigen verbazing stoomde ik dit jaar van de voorrondes, linea recta door naar het Nationaal Finale. Nauwelijks een wedstrijd verloren. Of ik maar eventjes naar Hoogeveen wilde komen. Natuurlijk wilde ik dat. Dat avontuur wilde ik wel eens meemaken. En wat ging ik mezelf ontdekken als het gaat om omgaan met spanning. Dit is toch wel even iets anders dan spelen om een clubkampioenschap. Die druk werd nog even lekker opgevoerd toen ik zag dat ik als eerste geplaatst was. Ach, ik was dan wel op papier de beste van Nederland maar dat moest ik nog wel in de praktijk waarmaken. En wat ik wel wist, is dat gemiddelden niet alles zeggen. Alle deelnemers hebben allemaal de wedstrijden in de districten en gewesten goed doorstaan en dat doe je niet zo maar even. Ik ging er van uit dat iedereen van iedereen kon winnen en dat is ook wel gebleken.
De strijd beginnen met 2 gewonnen wedstrijden is lekker maar het ging niet vanzelf. Na de eerste ronde stond ik op een gedeelde 2e plaats met Marcel Sekrève. Bovenaan stond Werner van de Velde. De gemiddelen waren goed: niveau 1e klasse. Na de tweede ronde hadden Marcel en ik van plaats gewisseld. Werner bleef bovenaan.
Het geloof dat je kunt winnen wordt sterker maar er moesten er nog 5 worden gespeeld!De tweede dag, zaterdag is zoooo belangrijk. De eerste piketpaaltjes worden geslagen. Nou het was goed waardeloos vandaag. In de eerste partij had Appie Diseraad het op zijn heupen en maakte me helemaal af. Ik kwam niet in mijn spel en kreeg er in 2 beurten 22 om mijn oren. Ik zakte naar de 4e plaats en ook mijn gemiddelde duikelde naar beneden. Marcel verloor ook. Werner won zijn derde partij. Appie kwam met stip op plaats 2 terecht.
De andere 2 partijen heb ik het gewoon niet goed gedaan. Niet gespeeld met voldoende vertrouwen in mijn eigen kunnen, overgeconcentreerd, het te goed willen doen en daardoor juist wat te verkrampt met als gevolg dat mijn afstoot niet goed was. Vaak te slapjes. 1 Punt uit drie wedstrijden is te weinig om je aspiraties als kampioen waar te maken.
Werner had zijn dag ook niet. Zijn partij tegen Jurgen Bruggeman won hij nog maar hij verloor van Catharinus Mulder en speelde gelijk tegen mij. Dat laatste was ontzettend knap want hij stond best wel ver achter. Ik had die partij nooit mogen afgeven. Marcel begon ook niet goed. Hij verloor van Rensko Pultrum. Daarna won hij van mij en Catharinus. Die laatste wedstrijd zelfs met een gemiddelde van 3.636. Na ronde 5 stond hij bovenaan de ranglijst. Zelf was ik gezakt naar plaats 5 maar een podiumplaats was nog altijd binnen bereik.
Op zondag ging ik ervoor. In mijn partij tegen Rensko Pultrum had ik het gevoel weer helemaal. In 13 beurten tikte ik het uit en klom in de ranglijst naar de derde plaats. Marcel won weer en bleef eerste maar nu had hij 2 matchpunten meer dan de nummer 2, Jack Kaarsemaker die stillekes naar de top was geklommen.
Dan de laatste partijen. Het kon nog alle kanten op. Ik speelde weer een superslechte partij. Ik viel weer terug in het spelletje wat ik zaterdags speelde. Te voorzichtig, zonder flair. Ik kon alleen nog derde worden als Werner zou verliezen en een redelijk laag gemiddelde zou behalen. Hij moest tegen Marcel. Marcel begon geweldig en in no time stond Werner op een flinke achterstand. Voor mij gunstig. De opmars die Werner inzette, kostte mij mijn derde plaats maar was mooi om te zien. Waar had ik dat al eerder meegemaakt? Marcel verloor dus en bleef op 10 punten. Jack kon in matchpunten nog gelijk komen, wat hij ook deed. Het gemiddelde gaf echter de doorslag. Over alle partijen had Marcel een gemiddelde van 1.977 tegen Jack 1.829. Ik ben uiteindelijk vierde geworden.
We konden al deze wedstrijden spelen dankzij biljartvereniging HBC gehuisvest in biljartcentrum L’Aquit te Hoogeveen. Je kon goed merken dat zij ervaring hebben met het organiseren van dit soort evenementen. Zelfs voor twee tegelijk zijn ze niet bang want ook de nationale finale van het bandstoten klein 3e klas werd dit weekend door hen georganiseerd.
Ik vond het mooi dat de wedstrijden van beide klassen steeds doorliepen. De deelnemers van de derde klasse begonnen de dag steeds en als er een wedstrijd gespeeld was, voegde de 2e klas zich naadloos in. Op die manier werd er steeds bijna een hele ronde tegelijk gespeeld omdat er vier biljarts beschikbaar waren. De laatste ronde werd voor iedere klasse op twee biljarts gespeeld en de wedstrijden begonnen ook gelijktijdig. Op die manier was de kans het grootste dat de kampioenen van beide klassen ook gelijktijdig bekend werden.
De vereniging kan zich ook verheugen in het feit dat ze veel officiële arbiters in hun geledingen hebben. Ook aan schrijvers geen gebrek. Ik heb er geen wanklank over gehoord al vond ik voor mezelf dat ze wel wat meer naar het totaal van 40 caramboles hadden mogen tellen. Later hoorde ik dat dat toch echt aan mezelf lag omdat ik ze dan wel eerst moest maken.
Ook moest ik vaststellen dat het materiaal waarop en waarmee we speelden prima in orde was. Weer had ik niks om de schuld aan te geven voor mijn soms belabberde spel. En aan de catering lag het ook al niet want die hebben goed voor ons gezorgd….Dat wil zeggen op één dingetje na. Ik heb gebruik gemaakt van de aanbieding soep met een broodje ham of kaas….om te constateren dat op het broodje alleen maar boter zat. Ach kleinigheidjes blijf je houden en natuurlijk kreeg ik een prima broodje met beleg.
Was het een avontuur… Jazeker. Heel bijzonder om mee te maken. Geweldig om te ervaren hoeveel mensen met je meeleven en zelfs de moeite nemen om mij een heel weekend ter plekke aan te komen moedigen. Helaas zagen ze maar in 1 wedstrijd de Hansje die ze kennen maar ook zij vonden het –net als ik – een heel mooi weekend en hebben erg genoten.
Maar… Ik ben toch met een ereprijs naar huis gegaan. Zondagmorgen werd ik aangenaam verrast door de eigenaresse van de B&B waar ik overnachtte. Samen met haar moeder had zij bedacht om mij de golden keu award (zie foto) uit te reiken. Voor hen was ik sowieso een winnaar.
Mijn eigen spel vond ik wat teleurstellend en ik had stiekem toch wel gehoopt op een ereplaats maar je zo gewaardeerd en geliefd voelen, vind ik toch nog altijd mooier. En ja dan is meedoen belangrijker dan winnen.
Hans Pardoel
